कधी काळी अनेक चेहरे, अनेक क्षण, अनेक आठवणी मनात घर करून असतात. पण काही माणसं अशी असतात की त्यांचं अस्तित्व इतकं खोलवर रुतून बसतं, की बाकी सगळं विसरून जातं.

तीची आठवण नुसती वेदनादायक नाही, तर कधी हळवी, कधी गोड, आणि कधी अगदी अव्यक्त असते. पावसाच्या थेंबासारखी, हलकी पण खोल परिणाम करणारी.

कधी काही भावना मनातच राहतात — न सांगता, न मांडता… फक्त एका आशेच्या धाग्यावर टिकलेल्या. ती त्याच्यासाठी सगळं जग होती, पण त्याचं प्रेम कधी तिच्यापर्यंत पोचूच शकलं नाही.

ती काही बोलत नाही… तरी तिचं अस्तित्वच इतकं मधुर आहे की सगळं काही शांत, सुगंधित आणि सुंदर वाटतं.